<$BlogRSDUrl$>

    

             Esta páxina faise co Blogger. E a túa?

             Weblog comentado coa axuda de HaloScan.com

                   

Catu?
What will be, will be? Qué será, será?
Links
Abre noutra
           subscribe to this feed




          Creative Commons License
Esta lideira faise contando con   recoñecemento, de uso non comercial e para compartirmos igual segundo a licenza de Creative Commons
por un bo ano 2005

Foron medio milleiro de quilómetros e non din chegado para a hora do baño, e con todo o que hai por facer mañá, só teño tempo para pensar a sorte que temos, que o gordocho está a durmir, e non como eses nenos que veño de ver na televisión. Parece que están a durmir, pero é mentira.

Chegan unhas poucas risadas para facer que a nosa supervivencia sexa máis fácil. É algo simple e o fácil é simple.
12/31/2004 01:53:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente






Por moito que chova, nunca se ven paraugas nos peiraos.

Desta vez, desde o peirao e pola pasarela, embarcaba diante miña un paraugas azul cun home debaixo del. Outro home achegóuselle, intercambiaron unhas palabras usando fonemas estraños, colleulle o paraugas e botouno ao mar, riron xuntos e o home que tiña un paraugas azul marchou cara a ponte mentres xuraba en... ucraíno. Parecía falador e amigable, pregunteille en inglés polo capitán e acompañoume canda el. Díxome que viña de algún lugar perto de Sevastopol, e que había dúas cousas que aprendera navegando con galegos. Faloume da mala sorte que provoca subir a bordo cun paraugas ou embarcar curas de uniforme. Logo o capitán confirmou que, fóra do día da bendición, iso era certo. Eu, pola miña parte, desconfío, sobre todo cando para confirmar, metía moito seica e moito disque no seu discurso.

Despois, as horas pasaron como minutos, o tempo mellora, chego a casa, bañamos ao pequerrecho, alimentámolo, deitámolo e logo, xa os dous sos, cóntolle a historia, falamos moito durante durante uns segundos e eis que di ela,
-Qué queres que che diga?
-Que me queres, amor.

E deixamos de falar para podérmonos comprender...

Por certo, o ucraíno díxome que nestas non puidera votar, pero que nas anteriores, votara por Iushchenko.
12/29/2004 01:13:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente






O Nadal xa non é o que dicían que era, todas esas historias, do neno xesús, da chegada do mesías, estanse a esquecer. Estas festas estanse a converter en reunións familiares arredor dunha mesa chea de comida, bebida e máis bebida onde o consumismo é o rei.

Gústame isto da volta á celebración pagana duns días onde xa se celebraran, antes dos cristiáns, a chegada do solsticio de inverno, e as saturnais, co único lema de vive e deixa vivir. Unha festa onde os escravos pasaban a ser amos e os amos eran os escravos.

A evolución está a traer luz sobre toda a verdade revelada, e con ela, a auténtica celebración do nadal e novas aparicións.

A única certeza que lembro é que, por volta do día vinteún de xuño, o sol voltará a estar aló enriba. É así de simple, e por ser sinxelo, é belo. Nestas datas os días comezan a alongar e espreguizarse... é toda unha festa. Nós tamén acordamos. Agardo que sexa un bo ano.
12/27/2004 01:20:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente






Pode haber unha chea de cousas pero nunca faltan,

Pañais (entre catro e seis de Dodot),
esponxa,
pañal de tela (dos que se usaban non hai tantos anos),
toalliñas húmidas (do Consumer),
un cambiador/protector plástico,
a carpeta de saúde infantil (con toda a súa documentación),
varias cremas hidratantes (para as súas irritacións),
unhas luviñas,
klines (tres paquetes),
máis crema hidratante (para adultos)
o gorro de mamá para a chuva,
e as luvas de mamá.

Agora non están pero polo día pasan por aquí o leite e mais a verdura e a froita. O pequerrecho vai medrando e só toma leite pola mañá e pola noite. Xa é case un home... só que lle faltan os dentes.
12/23/2004 01:27:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente






Tiven que llo imprimir para levar na carteira, o que lle interesaba era consultar os números de serie dos billetes, quería ter a man algún sistema para recoñecer a súa procedencia, así segundo a letra que levan, sabe de que país son,
L Finlandia
M Portugal
N Austria
P Países Baixos
R Luxemburgo
S Italia
T Irlanda
U Francia
V España
X Alemaña
Y Grecia
Z Bélxica
Tiña pensado falar da grande cantidade de información espallada pola rede sobre os billetes, cando opedro decidiu que prendera a computadora para xogar el. Mentres intentaba capturar o rato, é óptico e chámalle a atención a luz vermella, deixounos o seu primeiro post,

we334444444444444444444444444444444444444444444444444444
444444444444444444444444444444444444444444444444444444444
444444444444444444444444444444444444444444444444444dddddr
fdfgggggggggggggggggggggggggggggggggggggggghvb nnnnnnnnnnn
nnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnmkygyCAhu
ÇPP´->   qaAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAATFGGDZSA
Q11111143e

Awq32awdszzzzzzzzzzzzzftttttttttttttttttttt
12/19/2004 11:45:00 da tarde | Escribiuno: opaco | Link permanente






Unha das grandes cousas de ter un cachorriño na casa é que el adora todo canto facemos, calquera cousa que fagamos chama a súa atención, así que non pon ningunha obxección cando lle canto. Dálle igual que ande desafinado, que non coñeza a letra da canción, así que até me poño a compoñer a miñas propias composicións, aínda que niso anai é a número un. Eu cántolle unha panxoliña, a máis fermosa des que coñecín á súa nai.
Sinatra was swinging,
All the drunks they were singing
We kissed on a corner
Then danced through the night

A VH1 británica ven de escoller como canción favorita do Nadal Fairytale of New York de The Pogues. Pode que se sinta como os traballadores de Continente a escoitar panxoliñas, pero cántolla unhas catro veces seguidas.

Agora el durme e nós construimos soños arredor del. Medio ano de vida deu para moito. Adorámoste.
12/17/2004 01:30:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente






Contáronme dunha parella que tivo un neno e a tradición na familia do pai dicía que o primeiro home había levar o nome dun dos vellos. Agora os amigos falan do neno como JB, polas súas iniciais, que disque é máis bonito.

Para os que trae o Google á procura dun nome galego para o seu bebé, hai unha web en inglés que ten un xerador aleatorio de nomes. Lembro tela consultado hai un ano por estas datas e non se podía escoller nome en galician. Agora xa se pode, fixen a proba cos apelidos do noso cachorriño. O primeiro en saír foi Uxío, o segundo foi Artur, fixen outra proba para que sacase dous nomes e saiulle Breixo Xabier... e agora non vexo nos seus ollos ningún outro nome mais que o seu.
12/15/2004 01:35:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente






Hai cousas que non serían ben recibidas se as digo en público, pero se as digo na miña intimidade, non levan esa sensación de violencia e de ataque que algúns poderían sentir.

Mañá a miña sensación será a de traición, aínda que tentarei pensar que é un rito inofensivo, que os seus efectos non son reais e que apenas forma parte dos ritos iniciáticos que teñen diferentes sociedades para introducir aos seus fillos no rabaño.

Había uns compañeiros de clase, que por seren protestantes, non tiñan que ir a clase de relixión. Iso xa me marcou. Dicían que había poucas diferencias, eles non crían na virxinidade da virxe María nin tiñan santos na súa igrexa, pero qué diferencias.

Polo menos, eles tomaban a decisión de baptizarse a partires dos dezaseis anos. Só pedía iso, que el tivese a opción de decidir pola súa conta. Non imporlle nada fóra do mundo real. Os contos, contos son, e a Bíblia é un conto, pero os homes son...

Cando fomos falar co cura, preguntome porque perdera a fe. Díxenlle, freando a miña língua, que estudiara nun colexio relixioso e que non lle ía contar todo o que aló vira. Non pensei que era momento para rebater os seus dogmas de fe, así que cando dixo que os homes somos como somos, pensei no engano de todas as relixións. Pero tamén pensei nos protestantes. Polo menos hai diversidade na que elixir, que fai que se poidan cumplir as aspiracións de moitos. Só é cuestión de investigar un tempo e sempre haberá unha secta na que sexa máis doado crer.

Na intimidade podo dicir sen escandalizar a ninguén que hai unha secta que adaptou ritos prehistóricos para os seus intereses, que instaurou mentiras como as súas leis fundamentais, que adora a bonecos de madeira e que escolle a un home como representante do seu Salvador mentres este non volva. E co negocio que teñen montado, claro está que non lles interese que volte. E esa é a nosa secta, non hai lei de protección de datos que lle afecte.

Si, home, si; o importante, ao comprar un carro, non é o airbag, é o rosario no espello retrovisor e o Santo Cristobo. Estes si que salvan vidas. Vou descansar, mañá será un día duro, e pasado darei de fronte coa realidade do traballo coa súa faciana máis dura. Puto rotavirus. Eu creo no mundo real.
12/12/2004 01:27:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente






Levo arrastando un trancazo desde hai máis dunha semana e non o dou curado. Dos tradicionais síntomas o que menos che me gusta é o moquillo dos primeiros días e dou tan mal enfermo, que me pon dun mal humor insoportable. Xa pasada a moqueira gorda, agora teño que canear coa merma de facultades que me ven enriba; dun par de anos para acó, despois de pasado o trancazo, continúa o episodio viral coa marcha dos sentidos do gusto e do olfato, así que non andaría tan mal de saúde se non fose por estes detalliños.

E se no choio andan as cousas moi axustadas e o mundo xa non ten olor nin sabor para min, non hai peor cousa que a de non poder uliscar os cheiros de opedro nin saborear o mar daqueles bruños tan cheos de frescura. Seguro que isto está clasificado como algún tipo de tortura psicolóxica...

Pero a peor parte a leva o resto da familia. O pequenechiño, neste derradeiro fin de semana de paseo, trouxo un virus no seu corpo, probablemente pegado polos seus curmáns corunhentos. Resutado, primeira vomitona de opedro no seu berce. Iso si, co mal que o debeu pasar, non deu queixa ningunha e espertounos á hora de sempre, lareando mentres andaba a xogar cos pés. Polo que nos dixo o seu pediatra, seica non o leva mal, pois coas molestias que ten, aínda se atreveu a botarlle unhas risas na súa consulta.

Esta noite pasada a que caiu foi mamá, á que non lle quedou outra que deixar o baño perdidiño. Botou case o día na cama sen tomar máis que auga co zume dun limón e un chisco de sal, do mellor que hai para evitar a deshidratación. E aínda saca forzas para preocuparse polo pouco que come opedro... Xa dixo o pediatra que, por mor da diarrea, non había comer tanto, pero doe velo sen esa ansia por comelo todo a todas horas. Puto rotavirus.

12/10/2004 12:50:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente







Sempre pensamos que o noso cachorriño non debía de estar aillado, e que fóra dunhas normas respecto a horarios para comer e durmir, non nos podiamos permitir limitar as experiencias vitais de opedro durante o seu primeiro ano de vida a estar no berce ou no coche.

Por motivos moi variados xa coñeceu moitos lugares da península ibérica. Xa viaxou en coche, xa foi en avión e será cuestión de que chegue o verán para que vaia en barco. Unha novidade para el neste mes foi o contacto primeiro cunha piscina. Primeiro foi de agua clorada (a lembrar que o contido de cloro non pode ser maior do 0,6 por cento) e a pesar de que a temperatura era boa (ao redor dos 30-33ºC), amosouse impresionado pola cantidade de auga que alí había. O primeiro contacto foi esperanzador. Non montou o espectáculo que fai no baño, botando toda a auga fora da bañeira, senón que estivo amarrado a nós e de cando en cando flotando coa a súa barriga sobre as nosas mans, pero sempre tentando non perder contacto cos seus pais. Chegou o momento de marcharmos e cando nos decatamos, opedriño estaba a quedar durmido no colo da nai, e foi así como saiu da piscina.

Este fin de semana, voltamos á piscina, só que desta vez a auga estaba salgada e a maior temperatura. Desta pasámolo de medo, tanto que, a pesares do seu traxe de baño (nós tamén tiñamos que levar) xa non lle deu apuro ningún a darlle ás mans e a aos pés. O medo a afogar non existe, o neno sen medo non coñece o perigo. Dáballe a vida que cando metía o bico na agua, que estaba máis salgada que un bacallau salgado, o reflexo de Hering-Breuer impedialle levala para os pulmóns. Desta vez saíu da piscina con ganas de máis auga, senteino nas miñas pernas ao borde da auga e non fixo outra cousa que darlle á súa barriga para adiante para botarse á piscina.

De aquí a pouco comezaremos a ir á piscina os domingos, e noutro pouco máis teremos un monitor para o noso pequeno. O seu traballo non será aprender a nadar a opedro, xa que o que chamamos natación para bebés é só para que aprendan a gozar e controlar o medio acuático, o de nadar terá que agardar até os tres ou aos catro anos. Polo de agora non queremos que esqueza que até non hai moito tempo foi o seu medio por unhas semanas.

Mentres tanto, para nós os días comezaran a facerse máis cortos... e hai moitas decisións por tomar.
12/07/2004 02:07:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente






Despois de amosar ao mundo o seu bagaxe cultural tentando traer á vida a Carmiña Burana, desta vez, Susiño de Redondela, aka Excelentísimo Conselleiro de Cultura?, Comunicación Social e Turismo, don Xesús Pérez Varela, vai progresando.

A derradeira performance deste homiño foi anunciar a presencia para o próximo ano no foro Camiños da Concordia do intelectual palestino Edward Said, aínda que non sei como o fará, pois xa fixo un ano que morreu. Quizais reveláronlle ao noso conselleiro os misterios da resurrección...

Polo menos desta vez, o personaxe é real e non de ficción, a ver con que nos sae a próxima...

Se é preciso que Susiño estea ao fronte de algo, podían crearlle unha Consellería especial para el só, pois a de Cultura non se lle axeita moito. Cal? Quizais a Consellería de Dominó e de Chave...
12/03/2004 06:27:00 da tarde | Escribiuno: opaco | Link permanente






Estou case dúas horas nun concesionario de VW. Mentres agardo, dou unha volta polo taller, vexo como chegan clientes cos seus carros para a revisión periódica. O que chama a miña atención é que a maior parte deles son do que antes dabamos en chamar petroleiros, pois soían ser coches grandes, rudos e ruidosos os que andaban a gasoil.

Con todo, estes motores teñen progresado moito nos últimos dez anos e gran parte do éxito é por mor da popularización e optimización das mecánicas TDI, que consiguen unha inmellorable relación entre economía de consumo e prestacións.

Tanto é así que moitos fabricantes veñen vestindo con roupa deportiva a productos seus que usan combustible Diesel. Este mes sae á venta o novo VW Golf GTI, unha máquina con douscentos cabalos de potencia producidos por gasolina. Boto a andar cara o expositor dos coches novos pero non hai pegada del, a maioría dos que alí hai son petroleiros, desde o Beetle descapotado até o Touareg desbrozapistas. Quizais teña mellor sorte cando saia a versión descafeinada.

Agora non lembro as estatísticas, pero no caso galego a venta de coches Diesel é bastante superior á dos de gasolina e non creo que sexa cuestión de aforro, pois dubido que a maioría deles faga quilómetros dabondo ao ano para amortizar a diferencia na compra. Hai pouco, un coñecido, falando da súa nova adquisición, dicíame que lle consumía coma un chisqueiro, e eu pensaba; claro, pagaches noventa mil euros polo coche e compráchelo de gasoil para poder aforrar uns cartiños.
12/02/2004 01:58:00 da manhã | Escribiuno: opaco | Link permanente